De Wateraap
In het zintuiglijke verhaal ‘De wateraap’ onderzoekt Mariken Heitman het zachte verzet van een eenling tegen het keurslijf. Hoe word je mens, als dat betekent: vrouw óf man? Biologiestudente Elke heeft geen idee. Halfslachtig rommelt ze door de zomer en helpt ze haar oudtante in de tuin: ze zaait bieten, stekt kool en wiedt onkruid. In de tuin wordt volop gegroeid en gestorven, dit alles met een vanzelfsprekende overgave die Elke vreemd is. Het ontbreekt haar aan iets, een bondgenoot, iemand om zich aan te spiegelen en die haar bewijst dat het kan: sluimeren tussen man en vrouw, werkelijkheid en verbeelding, tussen toen en nu. Haar fascinatie voor de wateraap, een evolutionaire maar onbewezen link tussen aap en mens, stuurt haar naar Wenen. Een koortsachtige zoektocht naar verwantschap en oorsprong volgt. De wateraap gaat aan land, wordt mens. Nu Elke nog.
De wateraap werd genomineerd voor de Bronzen Uil, de Anton Wachterprijs en stond op de longlist van de Jan Wolkersprijs.
Mariken Heitman schreef met deze roman over ‘de tussenvormen’ een doordacht ontroerend debuut met een daverende apotheose.
Vochtig is de aarde; zoet broeit het verval. In De wateraap van bioloog Mariken Heitman regeert de natuur, en hoe.
Met De wateraap levert Heitman een veelstemmige roman af die volstrekt eigenzinnig een nieuwe invulling geeft aan een klassiek Bildungsverhaal.
Heitman weet op zeldzaam zuivere wijze een actueel thema in woorden tot realiteit te boetseren.
Haar verhaal krioelt van leven, zowel boven als onder de grond. (…) Een boek dat broeit als een dampende composthoop.